NE UMDUK NE BULDUK

14 mayıs toplantısına büyük bir duygusallıkla, özlemle ve umutla gittiğimiz, sanırım giden tüm arkadaşların ortak tespitidir. Bunları daha önce yazmıştım. Şimdi 14 mayıs itibarı ile geçen sürede gözlemlediğim ama dile getirmediğim bazı önemli ayrıntıları yazma ihtiyacını hissettim. Her ne kadar,” şeytan ayrıntıda gizlidir.” Deyimi geçerliyse de ben bu ayrıntıları ön plana çıkarıp, süreci bu ayrıntılarda boğmak istemedim. Kimsenin de böyle bir niyeti olabileceğine ihtimal vermek istemedim. Ancak bu ayrıntıları da göz ardı etmedim.
1-toplantıyı sunan arkadaşlardan Haluk AĞABEYOĞLU (daha önce şahsen tanışmıyordum) bir slayt gösterisi sunuyordu. Ekranda orak-çekiç kızıl bayrağı görünce çok ama çok duygulandım. Kalbim duracak gibi hissettim. Kendi kendime “ bu bizim parti bayrağımız. Sanırım şimdi de Bekaa vadisindeki SGB ve SHB kamp görüntülerini verecekler. İnanın çok heyecanlanmıştım. Ardından tarihi geçmişimizin önemli (basına yansımış) görüntülerini bekledim. Ama Haluk arkadaş “Bakın arkadaşlar bu bir Kolhoz!. Hala bayrağı dalgalanıyor. Burası Rusya da bir köy. Dedi. Ben sarsıldım. Çünkü koskoca sosyalist sistem darmadağın olalı yıllar olmuş. Bu çöküş dünya sosyalizm mücadelesini büyük bir hayal kırıklığına uğratmış, hala nitelikli bir toparlanma sağlanamamıştır. Bu Rusya’nın ücra bir köyündeki evin çatısında unutulmuş (ister bilinçli asılmış olsun) kızıl bayrak’ın bu günün şartlarında ne dünya devrimcilerini nede ülkemizde 31 yıldan sonra bir araya gelen eski TKP(B) li komünistleri ajite edecek hiçbir yanını bulamadım. Ama Aytunç Altay’ın cezaevinden yolladığı mektup daha duygulu anlar yaşatmıştır. Burada rus köylüsünün komünist muhafazakarlığını saygıyla karşıladığımı belirtmeliyim. İstenirse ülkemizde kökleşmiş kapitalizme rağmen gerçek anlamıyla, Halk mahkemesiyle, eşit paylaşım kurallarıyla, gerçek sevgi bağıyla yaşayan yüzlerce Alevi köyü nü bu Kolhozlara örnek verebilirim. Ancak bunlar sosyalizmin ayakta yada yaşıyor olduğunu ispat etmemektedir.
2-İzmir den iki kişi ile gelen Zafer Yılmaz, 19 kişilik ikinci bir gurubu görmezden gelerek, yangından mal kaçıran dükkan sahibi tavrıyla, apar topar 3 Haziranda yemek anons u yaptı. Biz bu tavrın yanlış olduğunu açıkladık ancak içten pazarlıklı bir hareket olabileceğini hesaplamamıştık. Ta ki 3 Haziran 05 de ki yemeğe gelene kadar. Bu yemekle ilgili detayları daha önce yorumsuz olarak site ye yazmıştım.
3-yine benzer bir tavırla 12 Haziran 05 Piknik düzenleme kararı site’ye duyuruldu. Bütün arkadaşlar büyük bir heves ve umutla o günü beklediler. Hatta ben ve birkaç arkadaşım oraya gidemediğimiz için ilk gün çok üzülmüştük. Anlaşılan o ki; piknik o kadar “doyurucu” geçmiş ki, bugün 16 Haziran 05 ve kimseden piknikle ilgili bir açıklama yada yorum gelmedi. Sadece Kudret Köksal arkadaş hayal kırıklığına uğradığını ifade etti. Buradan da çıkardığım sonuç; politik anlamda kimse ağzını açma gereği duymamış. Suya sabuna dokunmadan nostaljik üçüncü bir “politikayı reddeden “ nostaljik buluşma gerçekleşmiş.
Bu ayrıntılardan (özellikle 2.ve 3. ncü madde) çıkardığım sonuç şudur. Bazı arkadaşlar, 30 yıl sonra geldiğimiz noktadan geriye bakıp, “eski birikimlerimizin üzerine neleri ekleyerek yeni döneme uygun bir devrimci politika ve örgütlenme ile nasıl müdahale edebiliriz” i tartışmaya pek istekli görünmüyorlar. Hadi 14 Mayıs da ilk buluşmanın duygusallığıyla konuşulmadığını biraz normal karşılayalım. Ama piknikteki politik ilgisizlik ile İzmir yemeğindeki politik durum tespiti konuşmasını Lümpen-Maganda edasıyla engelleyen kafalar örtüşüyor. Hatta bu kafalar iki iç darbe ile TKP(B) yi tasfiye eden mantıkla tam örtüşüyor. Yapılmak istenen; 30 yıllık eski ilişkileri bir arada tutup ticari rant elde etmek için kullanmaya yönelik bir bezirganlık gibi görülüyor. Geldiğimiz süreçte yozlaştırılmış toplum yapımıza da uymuyor değil hani.
Geçmişten ve gelecekten kendisini sorumlu tutan tüm arkadaşların, bu gelişmeleri çok iyi analiz ederek tutarlı ilişkileri yeniden oluştururken çok dikkatli olmaları gerektiğini düşünüyorum.
Sevgilerimle.

SÜLEYMAN DEPREM